دانشجو نمایی

این مطلب رو نیلوفر نوشته. تا لحظات اندکی طولانی دیگر نقدش رو هم مینویسم. فعلا این رو داشته باشید:

استاد درس می دهد ما گوش می کنیم حفظ می کنیم و گاهی هم یاد می گیریم. البته گاهی حتی حفظ هم نمی کنیم. صادق تر که باشیم گاهی حتی گوش هم نمی کنیم.

اسممان را گذاشته اند دانشجو . . . هر جا می رویم پزش را می دهیم و هرجا که صحبت می شود می گوییم دانشجوی واقعی فلان است و . . . . ما دانشجو هستیم نه دانش آموز . . . . و هزار تا از این حرفها که همه ی مان خوب بلدیم اما خودمان بیشتر دانش گریز هستیم تا دانشجو . تنها ادعای دانشجویی می کنیم. تازه غرش را هم می زنیم؛ توی اتوبوس . . . توی تاکسی . . . دانشجویی را نمی بینی که از استادش ایراد نگیرد.

این جامعه ی اساتید کشور عجیب همه ی شان شبیه هم هستند. بدهایشان کار زیاد می دهند و خوب درس نمی دهند و به تأخیرها گیر می دهند و تمرین می خواهند و امتحان های سخت سخت می گیرند. خوبهایشان کاری از آدم نمی خواهند و خوب درس می دهند و اصلآ حضور و غیاب نمی کنند و تمرین نمی دهند که بعداً بخواهند و امتحان های آبکی می گیرند و نمره ی کیلوئی می دهند.

و همیشه بهترین کلاسها کلاسهایی هستند که تشکیل نمی شوند.

اما خوب که نگاه می کنی می بینی اساتید خوب هم یک روزی بد بوده اند. منتها از دانشجویان محترم ناامید شده به جمع خوبها پیوسته اند و اساتید بد آنهایی هستند که هنوز به این نتیجه نرسیده اند و هنوز امید دارند که یک روز صبح که از خواب بیدار می شوند یهویی همه ی دانش گریزهای عزیز دانشجو شده باشند.

گناه از ما نیست که شنیده ایم دانشجو . . . اما یک عدد دانشجو ندیده ایم

و تقصیر از بعدی ها نیست که می شنوند دانشجو . . . اما یک عدد دانشجو نمی بینند!